(Yazıda geçen Gavs hazretleri, şu an Adıyaman Kâhta Menzil köyünde ikamet buyuran Gavs’ı Sani Seyyid Abdulbaki hazretlerinin mübarek babalarıdır.)

Hacı İdris aslen Siirt’li olup, Gavs Seyyid Abdulhakim El Hüseyni hazretlerinin yakınında hizmetinde bulunmuş güzel bir sofiydi. 

Bir kış günü sofiler bize misafir oldular ve çok kalabalığız. Düşünün evin salonu yaklaşık elli metre kare ve biz o salonu doldurmuşuz. Öyle bir muhabbet var ki adeta hepimiz manevi bir sarhoşluk içindeyiz.

Yalnız aramızda Ferzende adında çok cezbeli bir sofi var bir tek o halinden memnun değildi. Sıkıntılı sıkıntılı otururken Ferzende kendini bahçeye attı karların içinde takla atıyor, bir yandan da bana “İdris evdeki şeytanı dışarı at melekler içeri girmiyor” diye bağırıyordu.

Ben artık kızmaya başladım. Sofiler bana teselli veriyor, sakinleştirmek istiyorlar. Bırak ne hali varsa görsün diyorlardı ama o susmuyor ısrarla şeytanı dışarı at diye feryat ediyor. Ben daha fazla dayanamadım.

”Gel kendin at” dedim. Çünkü hepsi arkadaşımdı. Hiç birisine öyle bir sıfatı layık görmüyordum. İçeri geldi. Salonda büyük bir boy aynası vardı.

Onu kaptığı gibi, bahçeye çıkarıp yere çarptı. Ayna tuz buz oldu. Benim sinirim hepten arttı. Allah rahmet etsin. “Şeyh Salah Hacı sakın bir şey deme yarın ben sana yenisini alacağım söz” dedi. Gittim baktım ki aynayı yapan camcı, aynanın camı ile arkasındaki mukavvanın arasına büyük bir çıplak kadın fotoğrafı koymuş. Sofi Ferzende onu da bir güzel parçaladı. “Haydi, şimdi devam edin” dedi. O gün sabah namazına kadar keyfettik. Namazı kılıp dağıldık.

Engin’den